Er was eens ……
(het begin van ieder sprookje)
Taken en verantwoordelijkheid Koningshuis
De Nederlandse koning(in) heeft tegenwoordig beperkte formele macht. De werkelijke politieke macht ligt bij de democratisch gekozen vertegenwoordigers en ministers, die verantwoordelijk zijn voor beleid en besluitvorming. De rol van de koning is officieel grotendeels symbolisch en ceremonieel: lintjes knippen, staatsbezoeken afleggen en als boegbeeld optreden in tijden van nationale vreugde of verdriet.
Toch is er soms discussie over de vraag of het Koningshuis zich echt volledig buiten de politiek houdt. Zo zijn er voorbeelden waarbij opmerkingen of gedragingen van leden van de koninklijke familie politiek gevoelig bleken. Formeel geldt dat zij zich niet met beleid bemoeien – maar de grens tussen ceremonieel en invloedrijk kan dun zijn.
Leden van het Koninklijk huis
Waarom 26 juli onze échte Nationale Feestdag zou moeten zijn
Op 27 april kleurt Nederland oranje om de verjaardag te vieren van iemand die toevallig in de juiste wieg is geboren. Maar er bestaat een datum die historisch gezien veel fundamenteler is: 26 juli 1581.
Op die dag werd het Plakkaat van Verlatinghe ondertekend. Daarin verklaarden de Nederlandse gewesten dat een vorst die zijn volk onderdrukt, zijn recht om te regeren verliest. Dat was een revolutionair idee: een koning die niet langer boven zijn volk staat, maar beoordeeld wordt op zijn daden. Dit plakkaat legde niet alleen de basis voor onze eigen republiek, maar inspireerde later ook de Amerikaanse Onafhankelijkheidsverklaring.
Een nationale feestdag zou niet moeten draaien om erfelijkheid en ceremonieel vertoon, maar om de idealen van vrijheid, moed en collectieve zelfbeschikking. Waar Koningsdag vaak vervalt in bier en koopwaar, biedt 26 juli de kans om onze democratische wortels te vieren:
- We eren de republikeinse wortels van Nederland.
- We creëren een feestdag die werkelijk álle Nederlanders kan verbinden.
- We herinneren de wereld eraan dat Nederland ooit koos voor het volk – niet voor de kroon.
Kortom: een volwassen nationaal verhaal, waarin de vlag niet wappert voor een familie, maar voor vrijheid.
Van Oranje naar ongelijkheid
Nederland behoort tot de rijkste landen van Europa, met een gemiddeld inkomen van ruim €53.000 per inwoner. Toch leven meer dan 900.000 Nederlanders in armoede, en tienduizenden zijn zelfs dakloos.
Tegen die achtergrond schuurt het dat de koning in 2024 ruim €1,1 miljoen netto, belastingvrij ontvangt, plus een onkostenvergoeding van meer dan €5 miljoen. Dit bedrag dekt onder meer personeel, reizen en representatie – zonder dat daar prestatieafspraken of controle achteraf tegenover staan.
In feite lijkt de koning daarmee op de best betaalde uitkeringstrekker van Nederland. Met dit verschil: gewone burgers moeten solliciteren, verantwoording afleggen en voldoen aan strikte regels – de koning niet. Werken is optioneel, meedoen erfelijk.
En de rest van de familie? Die profiteert mee. Via beveiliging, huisvesting, toeslagen en privileges wordt de koninklijke kring breed onderhouden.
Over transparantie en wantrouwen
Een deel van de bevolking vermoedt dat de financiële en politieke invloed van het Koningshuis nóg groter is dan officieel bekend. Zo bestaan er complottheorieën over verborgen vermogens, geheime politieke inmenging en duistere internationale netwerken. Voor deze claims is geen sluitend bewijs gevonden. Toch leeft dit wantrouwen, mede door de beperkte openheid rondom koninklijke financiën en belangen.
Feit blijft dat het parlement slechts beperkt inzicht heeft in de werkelijke kosten en bezittingen van het Koningshuis. De combinatie van hoge uitgaven, erfelijk privilege en geringe verantwoording voedt de roep om meer transparantie – of zelfs een fundamentele herziening van de monarchie.
Conclusie: niet de kroon, maar de mensen
Als land staan we voor een keuze: blijven we onze nationale trots baseren op erfelijkheid en symbolen, of kiezen we voor een verhaal dat draait om vrijheid, democratie en gelijkwaardigheid?
26 juli – de dag van het Plakkaat van Verlatinghe – biedt de kans om ons te herinneren aan een daad van lef en solidariteit: het moment waarop wij onszelf bevrijdden van een vorst die zijn volk onderdrukte.
In een tijd van groeiende ongelijkheid en afnemend vertrouwen in instituties, is het misschien tijd om onze vlag niet langer te laten wapperen voor een familie – maar voor het volk.
Willem-Alexander en Máxima: titel zonder inhoud?
“Ze hébben de titel, maar ze zíjn het niet.”
Het Koningshuis: de best betaalde uitkeringstrekkers van Nederland
Terwijl honderdduizenden Nederlanders moeite hebben om rond te komen, stroomt het geld aan het hof rijkelijk binnen. Zonder sollicitatieplicht, zonder prestatieafspraken, en – misschien wel het opmerkelijkste – zonder bonnetjes achteraf.
Koning Willem-Alexander ontvangt jaarlijks ruim €1,1 miljoen netto, belastingvrij, plus een onkostenvergoeding van meer dan €5 miljoen. Daarmee worden personeel, reizen en representatiekosten gedekt. Geen urenstaat nodig, geen functioneringsgesprek – alleen een achternaam.
In feite is hij daarmee de best betaalde uitkeringstrekker van Nederland. Met dit verschil: gewone uitkeringsgerechtigden moeten re-integreren, sollicitatiebrieven schrijven en rekening houden met controles van het UWV. Voor de koning geldt dat niet.
En de rest van de familie? Die profiteert vrolijk mee.
Máxima – koningin met kasstroom
Ook koningin Máxima hoeft zich geen zorgen te maken over CAO’s of beoordelingsgesprekken. Zij ontvangt jaarlijks circa €422.000 netto, plus een onkostenvergoeding van ongeveer €730.000. Geen arbeidscontract nodig: een gegarandeerde plek op de luxelijst is voldoende.
Amalia – prinses met plannen
In 2021 oogstte prinses Amalia lof toen ze aankondigde haar toelage voorlopig te weigeren. Maar eind 2024 kwam de ommekeer: vanaf 2025 maakt ze er tóch gebruik van. Naar schatting ontvangt ze dan bijna €1,5 miljoen per jaar – ondanks dat haar huisvesting al door de staat betaald wordt en ze geen personeel in dienst heeft.
Officieel is dit bedoeld voor een “werk- en woonverblijf”. In de praktijk lijkt het vooral neer te komen op een royaal startersappartement, volledig gefinancierd door de belastingbetaler. Een soort starterslening – maar dan zonder rente, aflossing of voorwaarden.
De miljoenendeal van papa
Wie denkt dat dit nieuw is, hoeft maar naar Willem-Alexander zelf te kijken. In 1993 kocht hij een woning naast Paleis Noordeinde voor 750.000 gulden (ongeveer €340.000). In 2007 verkocht hij dit pand aan de Nederlandse staat voor €3,25 miljoen. Een winst waar zelfs doorgewinterde beleggers jaloers op zouden zijn.
De koning woont er nog steeds, zonder huur te betalen. Renovaties en onderhoud? Die worden door de belastingbetaler vergoed. Het resultaat: de staat betaalde voor de aanschaf, betaalt voor de renovaties én faciliteert de gratis bewoning.
Erfelijke privileges
Alles bij elkaar lijkt het Koningshuis steeds meer op een erfelijk gefinancierd familiebedrijf: wie geboren wordt met de juiste naam, krijgt automatisch miljoenen – zonder sollicitatiebrieven, zonder belastingaangifte, zonder verantwoording.
En het opmerkelijkste?
Ze zijn de enige ‘uitkeringstrekkers’ van Nederland die applaus krijgen in plaats van controle. Probeer dat maar eens bij het UWV.en? Voor een “werk- en woonverblijf” – oftewel een royaal startersappartement, op kosten van de belastingbetaler. Een soort starterslening, maar dan zonder de lastige onderdelen als afbetalen of rente.
De miljoenentruc van papa
Voor slimme vastgoedstrategieën hoeft Amalia maar één deur verder te kloppen. In 1993 kocht Willem-Alexander een woning naast Paleis Noordeinde voor een bescheiden 750.000 gulden (ongeveer €340.000). In 2007 verkocht hij het aan de Nederlandse staat voor maar liefst €3,25 miljoen. Een winst waar zelfs de beste beleggers van zouden dromen.
De kers op de taart? De koning woont er nog steeds – zonder huur te betalen. En de renovaties? Die betalen wij, vanzelfsprekend. Want wat is een koninklijke woning zonder een beetje onderhoud?
Zo betaalt de belastingbetaler niet alleen voor de aanschaf en het onderhoud van de woning, maar ook voor de gratis bewoning ervan. Geen huur, geen hypotheek, geen zorgen – het enige wat telt is de juiste achternaam.
Over complottheorieën en speculaties
Er bestaan hardnekkige verhalen en complottheorieën over verborgen vermogens van de Oranjes, geheime belastingconstructies of ongeziene politieke invloed. Hiervoor is geen sluitend bewijs. Wel is duidelijk dat de financiële transparantie rond het Koningshuis beperkt is, wat ruimte laat voor speculatie en wantrouwen.
Inkomen, vermogen en armoede in Nederland
Nederland staat bekend als een welvarend land. Maar achter het gemiddelde schuilt een harde realiteit: veel Nederlanders ervaren financiële stress of leven in armoede. De ironie is pijnlijk: juist de mensen die door de belastingbetaler worden betaald, plukken de grootste voordelen – zonder controle en zonder verantwoording.
Verschillende gezichten van armoede
Armoede laat zich niet in één cijfer vangen. Er bestaan meerdere manieren om het te meten:
- Inkomensarmoede: huishoudens die minder dan 60% van het mediane inkomen verdienen.
- Consumptiearmoede: mensen die te weinig kunnen besteden aan basisbehoeften als voedsel, wonen en zorg.
- Multidimensionale armoede: ook onderwijs, huisvesting en sociale participatie spelen een rol.
- Relatieve armoede: niet alleen tekort, maar ook uitsluiting van het sociale leven.
In Nederland zien we armoede vooral bij kinderen, ouderen boven de 90, eenoudergezinnen, werkende armen en mensen met een migratieachtergrond.
Het zogenoemde gemiddelde vermogen van €53.000 per inwoner is een statistische illusie: de rijkste groepen trekken het cijfer omhoog, terwijl de onderkant steeds meer moeite heeft de eindjes aan elkaar te knopen.
Hulp uit de samenleving
Gelukkig zijn er talloze initiatieven die proberen de klappen op te vangen:
- Voedselbanken leveren wekelijks maaltijden.
- Schuldhulpverlening helpt gezinnen hun financiën weer op orde te brengen.
- Bijzondere bijstand vangt schrijnende gevallen op.
- Stichting Leergeld zorgt dat kinderen kunnen meedoen.
- Kleding- en meubelbanken vullen basisbehoeften aan.
- Lokale fondsen en buurtinitiatieven springen bij waar niemand anders dat doet.
Maar ondanks al deze inspanningen blijft armoede structureel. Terwijl steeds meer Nederlanders worstelen met hun energierekening, lijkt het hof ongestoord verder te feesten in belastingbetaalde paleizen.
Koningin van financiële inclusie: de ultieme paradox
Al vijftien jaar zet koningin Máxima zich in als Speciaal Pleitbezorger van de Verenigde Naties (UNSGSA) voor betere toegang tot financiële diensten wereldwijd. Op papier een bewonderenswaardige rol.
In de praktijk voelt het voor velen wrang: alsof een chef-kok die leeft van champagne en kaviaar arme gezinnen komt uitleggen hoe ze slim boodschappen kunnen doen bij de voedselbank.
Dat ze dit uitdraagt als “Hare Majesteit de Koningin van Nederland” roept vragen op. Terwijl ze internationaal pleit voor digitale identiteitssystemen als sleutel tot toegang tot onderwijs, zorg en financiële diensten, zitten Nederlanders thuis te piekeren over hun energierekening – en groeit de zorg over privacy en digitale controle.
De miljoenentrucs en digitale sprookjes
De tegenstelling wordt nog groter als we het eigen financiële gedrag van het Koningshuis bekijken: vastgoeddeals, belastingvrije toelages, gratis paleizen – allemaal gefinancierd door de belastingbetaler.
En ondertussen wordt diezelfde burger gevraagd vertrouwen te hebben in een digitale toekomst, waarin identiteit, bankzaken en persoonsgegevens netjes ergens worden opgeslagen – door iemand.
Misschien kunnen we, om het allemaal te bekostigen, beter het paleis afbreken en de opbrengst rechtstreeks investeren in Máxima’s digitale droom. Dat zou tenminste consequent zijn.
De groeiende kloof tussen elite en burger
De afstand tussen de koninklijke elite en de gewone Nederlander wordt steeds groter. Terwijl werkende gezinnen zich zorgen maken over huurprijzen, voedselinflatie en energiekosten, ontvangt de koninklijke familie miljoenen uit de staatskas – automatisch, zonder verantwoording.
Tegelijkertijd profileren zij zich internationaal met pleidooien over inclusie, digitale toegang en wereldverbetering. Voor de internationale elite klinkt dit als vooruitgang; voor de burger voelt het vaak als nóg een instrument om meer controle te krijgen en minder vrijheid te laten.
Een wereld van verschil
Terwijl de koning villa’s koopt met belastinggeld, vraagt een gemiddeld gezin zich af of er deze maand nog genoeg overblijft voor boodschappen. En terwijl de koningin spreekt over “financiële inclusie”, zitten honderdduizenden Nederlanders klem in schulden of afhankelijk van de voedselbank.
Zonder verantwoording
Daar komt bij dat leden van het Koningshuis zich soms uitlaten over politiek gevoelige thema’s, zonder ooit het risico te lopen zich te verantwoorden bij verkiezingen. Hun positie is erfelijk, niet democratisch. De conclusie is wrang maar simpel: wie geboren wordt met de juiste naam, hoeft zich nergens zorgen om te maken.
De rest van ons mag intussen luisteren naar speeches over inclusie van mensen die nooit hebben ervaren hoe het is om écht tekort te komen.
Het koninklijk circus
En dus blijft het schouwspel doorgaan: een gezin dat miljoenen aan belastinggeld ontvangt, leeft in paleizen en zich voedt met privileges en champagne, terwijl zij anderen vertellen hoe ze financieel gezond moeten blijven.
Het doet denken aan een dakloze die uitlegt hoe je moet beleggen in vastgoed: ironisch, onzinnig, en vooral wereldvreemd.
Misschien moeten we allemaal maar een paleis kopen met belastinggeld, een paar miljoen in onze zak steken, en dan de rest van het volk de les lezen over sparen voor hun pensioen. Want wat is er democratischer dan een familie die alles cadeau krijgt – en ons vertelt hoe wij moeten leren rondkomen?
Slotboodschap
De groeiende kloof tussen burger en elite is geen abstract probleem, maar een dagelijkse realiteit. Echte vooruitgang begint niet bij ongekozen privileges bovenin, maar onderaan – bij de mensen die vandaag nog vechten om hun basis te behouden. Misschien is het tijd dat wij zélf het roer overnemen.
Geschiedenis als achtergrond voor elite-privileges
Het verhaal van de Oranje-familie gaat niet alleen over rijkdom, maar ook over een lange traditie van macht en invloed die van generatie op generatie wordt doorgegeven. Prins Bernhard, vader van prinses Beatrix en grootvader van koning Willem-Alexander, stond bekend als een charmante en invloedrijke figuur. Hij was oprichter van de Bilderbergconferentie—een jaarlijks overleg tussen invloedrijke personen uit politiek, bedrijfsleven en media. Maar Bernhards verleden kent ook een schaduwzijde: zijn lidmaatschap van de NSDAP, de partij van Adolf Hitler.
Koning Willem-Alexander zei ooit: “We moeten het verleden onder ogen zien, zelfs de delen die pijnlijk of minder fraai zijn.” Dat klinkt nobel, maar roept ook vragen op. Geldt die eerlijkheid ook als het gaat om zijn eigen familiegeschiedenis? In de praktijk lijkt die geschiedenis hem eerder te beschermen dan hem verantwoordelijk te houden—met belastingvrijstellingen, gunstige vastgoedconstructies en erfelijke privileges die hem verder verwijderen van de samenleving waarvoor hij geacht wordt een verbindende rol te spelen.
De privileges van Máxima: verleden met een schaduw
En wat betreft koningin Máxima: haar vader, Jorge Zorreguieta, was een politicus onder het regime van generaal Jorge Videla in Argentinië—een periode die bekendstaat als de ‘Vuile Oorlog’, waarin tienduizenden tegenstanders van het regime spoorloos verdwenen, gemarteld of vermoord werden. Hoewel Máxima afstand heeft genomen van de daden van haar vader, blijft het wrang dat haar koninklijke privileges voortkomen uit een elitepositie die geworteld is in een geschiedenis van onderdrukking.
Die privileges zijn niet zomaar symbolisch. Ze worden bekostigd door de belastingbetaler, en dat maakt het verleden van haar familie niet alleen een morele kwestie, maar ook een maatschappelijke.
De conclusie blijft pijnlijk helder: wie geboren wordt met de juiste naam, hoeft zich nergens zorgen over te maken. De rest mag blijven luisteren naar holle toespraken over “inclusie” van mensen die nooit hebben ervaren wat het betekent om écht iets tekort te komen. Terwijl ze leven in paleizen, belastingconstructies gebruiken, en de kosten daarvan op de samenleving afwentelen.
Argentinië en de nazi’s: feiten die blijven schuren
1. Neutrale houding tijdens WOII
Argentinië bleef officieel neutraal tijdens het grootste deel van de Tweede Wereldoorlog. Pas in maart 1945 verklaarde het, onder zware internationale druk, de oorlog aan Duitsland en Japan—voornamelijk om een plek te bemachtigen als medeoprichter van de Verenigde Naties.
2. Nazi-vluchtelingen na 1945
Wat daarna volgde, is goed gedocumenteerd: onder het bewind van president Juan Perón bood Argentinië een veilige haven aan honderden nazi’s en collaborateurs. Perón bewonderde fascistische leiders en faciliteerde via georganiseerde ratlines (vluchtroutes) hun overtocht naar Zuid-Amerika. Deze routes liepen via Italië en Spanje, vaak met hulp van katholieke geestelijken en voormalige SS’ers.
Bekende nazi’s die onderdoken in Argentinië:
- Adolf Eichmann – logistiek brein achter de Holocaust; gearresteerd door de Mossad in Buenos Aires in 1960.
- Josef Mengele – berucht kamparts van Auschwitz, verantwoordelijk voor gruwelijke medische experimenten; leefde jarenlang in Zuid-Amerika.
- Erich Priebke – SS-officier, medeverantwoordelijk voor een massamoord in Italië; woonde jarenlang ongehinderd in Argentinië.
Deze feiten zijn niet slechts historisch. Ze werpen een lange schaduw over instituties, elites en ideologische netwerken die tot op de dag van vandaag invloedrijk zijn.
Het nazi-verleden en de rol van Argentinië
De familiegeschiedenissen van Willem-Alexander en Máxima zijn met elkaar verbonden door complexe en soms pijnlijke hoofdstukken uit de geschiedenis. Aan de ene kant hebben we Willem-Alexanders grootvader, prins Bernhard, die lid was van de NSDAP (de partij van Adolf Hitler), wat een schaduw werpt over zijn verleden. Aan de andere kant is Máxima’s familie nauw verbonden met het militaire regime van Jorge Videla in Argentinië, een periode die gekarakteriseerd wordt door zware onderdrukking en ernstige mensenrechtenschendingen. Beide families hebben dus een geschiedenis die niet eenvoudig te plaatsen is in een modern en democratisch ideaal, maar eerder geassocieerd wordt met autoritaire en controversiële periodes van de twintigste eeuw.
Dit gezamenlijke verleden roept vragen op over de rol die geschiedenis speelt in hun persoonlijke en politieke levens. Het lijkt erop dat beide families, ondanks hun problematische verleden, zich met succes hebben gepositioneerd in de hoogste regionen van de wereldwijde elite.
Was hun huwelijk toeval?
Het huwelijk van Willem-Alexander en Máxima in 2002 wordt vaak gepresenteerd als het resultaat van persoonlijke keuze. Echter, de vraag of dit huwelijk echt een toeval was, kan moeilijker te beantwoorden zijn wanneer we kijken naar de bredere politieke en diplomatieke netwerken waarin deze twee mensen zich bevonden. Máxima, afkomstig uit een Argentijnse politieke familie met connecties in de Zuid-Amerikaanse elite, en Willem-Alexander, als lid van het Nederlandse koninklijk huis, bevonden zich al in de sfeer van internationale invloed en netwerken. Dit roept de vraag op of er misschien strategische overwegingen waren, al dan niet bewust. Gezien de geschiedenis van beide families en de netwerken waar ze deel van uitmaken, is het niet ondenkbaar dat er strategische factoren meespelen.
Er wordt gespeculeerd dat Prins Bernhard, gezien zijn rol in de wereldwijde elite en zijn connecties met de Bilderberg Group, mogelijk contact had met de familie Zorreguieta. Dit zou kunnen hebben bijgedragen aan het eerste contact tussen Willem-Alexander en Máxima. In koninklijke kringen worden huwelijken vaak gezien als een middel om invloed en prestige te vergroten, zowel nationaal als internationaal. Dus hoewel het niet met zekerheid te zeggen is, kan het zijn dat de achtergrond van beide families—en vooral de wereldwijde invloed van hun netwerken—geen volledige toevalligheid was bij het tot stand komen van dit huwelijk.
Het is goed mogelijk dat prinses Amalia’s huwelijkspartner zou kunnen komen uit Spanje, vooral gezien de goede relaties tussen Nederland en Spanje, zowel op politiek als diplomatiek niveau. De Oranje en de Bourbon families hebben een lange geschiedenis van samenwerking en respect, en er zijn veel strategische voordelen voor beide landen om nauwe banden te onderhouden.
Filantropie als sociale schijnvertoning
Het Koningshuis lijkt altijd bereid om de handen uit de mouwen te steken, vooral op het gebied van filantropie. Het steunt allerlei projecten die gericht zijn op het verbeteren van de leefomstandigheden van de minderbedeelden, zoals werkgelegenheid, het verminderen van sociale isolatie en het ondersteunen van gezinnen in financiële problemen. Op het eerste gezicht klinkt het allemaal nobel en sociaal verantwoord, nietwaar?
Maar de ironie is groot: terwijl het Koningshuis zich profileert als sociaal betrokken, blijven de werkelijke oorzaken van armoede en sociale uitsluiting onbesproken. Filantropie kan helpen om de symptomen van deze problemen tijdelijk te verlichten – bijvoorbeeld door voedselhulp of sociale programma’s te ondersteunen. Maar de echte vraag is: wat doet het Koningshuis aan de diepere, structurele oorzaken van deze ongelijkheid?
In een ideale wereld zou het de taak van de overheid zijn om armoede structureel aan te pakken. Dit kan door het verbeteren van toegang tot onderwijs, betaalbare huisvesting en eerlijke werkgelegenheid. Het is echter bijzonder ironisch dat het Koningshuis zich in de schijnwerper plaatst als zorgzaam en sociaal betrokken, maar tegelijkertijd niets doet om het systeem van ongelijkheid, waaruit deze armoede voortkomt, te hervormen.
Filantropie kan nuttig zijn, maar het is uiteindelijk slechts een tijdelijke pleister op een diepe wond. Het biedt geen structurele veranderingen en houdt de onderliggende oorzaken van armoede buiten beeld. Het Koningshuis steunt weliswaar projecten die mensen direct helpen, maar doet weinig om de systemen en structuren die deze problemen veroorzaken, aan te pakken. Dit versterkt de indruk dat men de nadruk legt op de hulp die wordt geboden, maar niet op de verantwoordelijkheid die men zelf draagt in het in stand houden van de economische en politieke structuren die deze ongelijkheid mogelijk maken.
Bovendien levert filantropie vaak belastingvoordelen voor degenen die doneren, en versterkt dit de invloed van het Koningshuis, die zo indirect de politieke en maatschappelijke macht vergroot. In plaats van alleen te steunen bij de symptomen van de crisis, zou het Koningshuis zich beter kunnen richten op het bevorderen van structurele veranderingen die armoede écht kunnen verminderen, zonder de persoonlijke belastingvoordelen die hen ten goede komen.
Zoals we in de geschiedenis van Prins Bernhard hebben gezien, zijn goedbedoelde projecten vaak slechts oppervlakkige oplossingen. Als het Koningshuis zijn invloed daadwerkelijk wil inzetten voor sociale verandering, zou het moeten beginnen met het erkennen van de eigen rol in het in stand houden van een systeem dat armoede en ongelijkheid voedt. Alleen door structurele hervormingen te ondersteunen, kan men bijdragen aan een samenleving waarin echte vooruitgang wordt geboekt, en niet slechts aan de symptoombestrijding.
TOT ‘SLOT’ *
We leven in een tijd waarin schijn en werkelijkheid steeds vaker met elkaar botsen, en dat geldt zeker voor ons koningshuis. Waar vroeger respect en eerbied vanzelfsprekend voortkwamen uit charisma en echte verbondenheid met het volk, wordt het nu met moeite in stand gehouden — vooral door ceremoniële optredens, zorgvuldig geregisseerde beeldvorming en internationale functies die vaak meer afstand creëren dan nabijheid. Filantropie mag dan wel nobel klinken, maar als het slechts een doekje voor het bloeden is in een samenleving waar structurele armoede blijft bestaan, voelt het als leeg. Want echte verbondenheid laat zich niet afleiden door mooie woorden of publieke optredens; het komt tot leven in oprechte keuzes die bijdragen aan een samenleving waar niemand zich aan de zijlijn hoeft te voelen. Je kunt een kroon dragen, maar dat maakt je nog geen koning(in) van het volk.
*) een slot verwijst namelijk niet alleen naar een afsluiting, maar ook naar een landhuis of een kasteel van koninklijke of adellijke familieleden.